Dorpse, groene wijk aan de dijk

In het land van Maas en Waal ligt aan de oostzijde van Druten de wijk Tichellande, in de beschermende oksel van de Waalbanddijk. Hier ontwikkelden en bouwden we een nieuwe wijk met 350 woningen rond een royale waterplas die omzoomd is door groen. Aan de noordzijde van de wijk liggen achter de dijk de Afferdense- en Deeste Waarden. Aan de zuidzijde van de wijk loopt de Van Heemstraweg, een belangrijke oost-westroute tussen Nijmegen en Zaltbommel.

Aan de overkant van de Van Heemstraweg is de grote landwinkel van fruitbedrijf De Zandroos een ware blikvanger. Eigenaresse Christel staat er achter de toonbank. Ze wijst naar de nieuwgebouwde wijk tegenover. “Ooit stonden daar ons huis en onze schuren”, vertelt ze. “Maar toen Van Wanrooij interesse toonde, hebben wij ons land aan die kant van de weg verkocht. Dat bood ons de mogelijkheid om hier deze landwinkel bij ons fruitbedrijf te bouwen.” Ze gebaart om zich heen naar de sfeervolle, schuurachtige ruimte waarin ze appels, peren, pruimen, maar ook kazen, emmers en dienbladen verkoopt. “En wat later realiseerden we ook ons lunchcafé, dat Catootje heet, als eerbetoon aan mijn schoonmoeder die vroeger koffie schonk aan al onze plukkers.”   

Dorpse sfeer
Kom je vanaf de Van Heemstraweg via een rotonde de wijk inrijden, dan zie je allerlei verschillende woningen. Er is diversiteit in architectuur, vorm en kleurensamenstelling. Er zijn twee-onder-een-kappers met donkere bakstenen en witte accenten, maar ook rijtjeshuizen met lichtere stenen en bungalows aan het water, opgetrokken uit grijs geverfd hout.

Voor de afwisseling in woningtypes en uitstraling is bewust gekozen omdat die zo kenmerkend is voor een dorpse sfeer. En ondanks de rijke variatie vormt de wijk een duidelijke eenheid, onder andere doordat Tichellande is gebouwd rond het water in de tichelgaten waarnaar de naam van de wijk verwijst. De tichelgaten werden in de negentiende en twintigste eeuw gegraven om klei te winnen voor steenbakkerijen. De blokken klei die uit deze gaten werden gestoken werden tichels genoemd, naar het Latijnse woord tegula, wat dakpan betekent.

Spelende kinderen
Een schelpenpaadje leidt met een houten bruggetje over een deel van het centrale water. Anton (37) en Sietske (34) wandelen er overheen om een ommetje te maken. Ze wonen hier al acht jaar met veel plezier, vertellen ze. Hun kinderen van vier en twee jaar oud zijn hier geboren. Anton: “Er wonen hier veel gezinnen met jonge kinderen. In de middag spelen die vaak samen buiten.” Sietske knikt. “Dat is leuk. En ook de rust op de dijk hierachter vind ik heerlijk. Bijvoorbeeld als ik ’s avonds ga hardlopen.”

Donkerbruine koeien
Over een geitenpaadje, tussen het gras en de paarsbloeiende klaver kun je de dijk op. Eenmaal boven laat de torenspits van de dorpskerk van Druten zich boven het dorp uitsteken. Het uitzicht is prachtig met de uitgestrekte groene uitwaarden en een heel eind verderop het fonkelende water van de Waal. Onderaan de dijk staat een groepje donkerbruine koeien te grazen.

Kim (43) komt met haar hond Allan (5) de dijk opgewandeld. “We komen hier elke dag”, vertelt ze. “Allan kan zijn lol op in de uiterwaarden. Lekker rennen. Lekker zwemmen. En dat zo dicht bij huis. Want we wonen daar.” Ze wijst. Heerlijk vindt ze het hier. Haar kinderen van veertien en zestien zijn wel wat ouder dan de meeste andere kinderen in de wijk, maar dat deert niet, zegt ze. “Ze gaan naar de middelbare school hier vlakbij.”

Dementie-vriendelijk
Naast de vele gezinnen met kinderen, wonen er ook 22 dementerenden in de wijk. Ze wonen in Het Gasthuis Druten dat bestaat uit twintig appartementen, twee gezamenlijke woonkamers, een gezamenlijke keuken en royale tuin. Het gastenhuis maakt samen met zo’n dertig eensgezinswoningen deel uit van een hof in de wijk. Jack woont samen met zijn vrouw Nora in de dienstwoning naast het gastenhuis. “Wij wonen en werken hier”, vertelt hij. “En samen met 33 andere collega’s zorgen we dag en nacht voor onze bewoners.”

In het gastenhuis zit niemand opgesloten, vertelt Jack. “Soms raken onze bewoners de weg kwijt, maar alle mensen in de buurt weten waar ze wonen. De jongste die iemand terug kwam brengen, was het buurmeisje van acht, van daar op de hoek. Het is een hele dementie-vriendelijke en saamhorige buurt, waarin ook een aantal kinderen van onze dementerenden wonen.” Hij lacht gemoedelijk: “En mensen die echt zoek lopen, vind ik altijd terug door de tracker om hun nek. Als ik ze dan ophaal, zeggen ze: ‘Hoe weet jij toch altijd waar ik ben’.”

Op bankjes voor het gastenhuis zitten drie bewoners onder het genot van een drankje gemoedelijk te kletsen. “Ik woon hier nu een jaar, met veel plezier”, zegt de meest spraakzame van het stel. “Het eten is goed, de verzorging is goed. En iedere ochtend maak ik om zeven uur een wandelingetje in mijn roze badjas.” Ze gebaart naar de tichelgaten verderop. “Het is hier fantastisch.”